Ιδανικό αέριο

(όπου Ρ= η απόλυτος πίεση του αερίου, V= ο ειδικός όγκος αυτού, Τ= η απόλυτη θερμοκρασία του)

Η παραπάνω εξίσωση ονομάζεται εξίσωση ελαστικότητας ή γενική εξίσωση της κατάστασης του αερίου και παρέχει την σχέση που συνδέει τα τρία χαρακτηριστικά στοιχεία του δηλαδή πίεση, ειδικό όγκο και θερμοκρασία του και ισχύει για οποιαδήποτε κατάσταση του αερίου.

Πιο συγκεκριμένα, οι παραδοχές που γίνονται για το ιδανικό αέριο είναι οι εξής:

* Τα μόρια που το αποτελούν είναι σημειακά και πεπερασμένης μάζας.

* Τα μόρια συγκρούονται μεταξύ τους σύμφωνα με τους νόμους κρούσης των σφαιρών. Σε συνδυασμό με το σημειακό χαρακτήρα των σωματιδίων, αυτό σημαίνει ότι θεωρούμε τις κρούσεις πάντα μετωπικές, όπου το μόνο που μεταβάλλεται είναι το μέτρο και η φορά (όχι όμως η διεύθυνση) της ταχύτητας των σωματιδίων.Οι κρούσεις είναι ελαστικές οπότε το σύνολο της κινητικής ενέργειας των μορίων διατηρείται.

* Τα μόρια δεν αλληλεπιδρούν με κανέναν άλλο τρόπο μεταξύ τους. Δεν υπάρχουν δηλαδή, για παράδειγμα, ηλεκτρικές δυνάμεις έλξης ή άπωσης.

Τα πραγματικά αέρια αποκλίνουν από αυτό το μοντέλο, καθώς δεν είναι σημειακά, και οι κρούσεις και αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους είναι σαφώς πιο περίπλοκες. Η συμπεριφορά των πραγματικών αερίων καθορίζεται από την καταστατική εξίσωση των πραγματικών αερίων.

Δείτε επίσης

* Νόμος του Μπόιλ

* Νόμος Γκέι-Λουσάκ

* Νόμος του Σαρλ