Γαλέος

Ο Γαλέος είναι ψάρι που μοιάζει με σκυλόψαρο που ανήκει όμως σε διαφορετική οικογένεια. Το επίσημο όνομά του είναι «Γαλεόρρινος ο γαλέος» (galeorhinus galeus) και ανήκει στην οικογένεια Καρχαρινίδες (carcharinidae).

Γενικά

Το μήκος του φθάνει τα 1-2 μέτρα. Η ράχη του έχει χρώμα ανοικτό γκριζωπό ενώ τα πλευρά του λίγο ροδίζουν και η κοιλιά του είναι άσπρη. Το ρύγχος του είναι πεπλατυσμένο και μυτερό και το στόμα του βρίσκεται στη κάτω πλευρά, όπως σε όλα τα σκυλόψαρα με δόντια μυτερά, τριγωνικά και σε σειρές. Το πρώτο ραχιαίο πτερύγιο είναι 2 ή και 3 φορές μεγαλύτερο απ΄ το δεύτερο το πτερύγιο της ουράς του που καταλήγει σαν πρύμνη πλοίου κάθετη.

Ζει στο βυθό κοντά στις στεριές και τροφή του είναι μικρά ψάρια και μαλάκια. Γεννά μικρά ζωντανά, είναι δηλαδή ζωοτόκος και είναι άγριος όπως ο καρχαρίας.

Αλιεία

Στο Αιγαίο υπάρχουν πολλοί που ψαρεύονται με χοντρά παραγάδια και δίκτυα. Το κρέας του γδαρμένο είναι άσπρο και αρκετά νόστιμο.

* Η αλιεία του γαλέου στις ελληνικές θάλασσες, από στατιστική άποψη, παρακολουθείται. Συγκεκριμένα το 2001 αλιεύθηκαν 372 τόνοι, το 2002 411,8 τόνοι και το 2003 303 τόνοι.

Ψαράδικες ιστορίες

Ο γαλέος είναι ένα μικρόσωμο σκυλόψαρο χωρίς δόντια. Κι όπως επιμένουν οι ψαράδες: "αφού δεν έχει δόντια είναι καλός για τα δικά μας"! Έτσι οι άνθρωποι το ζητούν κι οι ψαράδες τον ψαρεύουν και μάλιστα επίμονα αφού το κρέας του υπερέχει μ΄ εκείνο των βάρβαρων συγγενών του.

Εκείνα τα μικρά σκυλόψαρα που πουλιούνται στην αγορά και μοιάζουν με γαλέους και συχνά πουλιούνται ως γαλέοι στην Επτάνησο τα λένε "δροσίτες" και τους γαλέους γατόψαρα. Αντίθετα στο Αιγαίο και στο Σαρωνικό είναι άγνωστα τα γατόψαρα, εδώ δροσίτης ονομάζεται ο γαλέος. Αντίθετα εδώ τον δροσίτη των Επτανήσων τον λένε "δοντά". Ο δοντάς λοιπόν αν τύχει και φέρει κόκκαλο στη ράχη λέγεται "κοκαλάς"! Κι έτσι έχουμε: δροσίτης, γατόψαρο, δοντάς, γαλέος και κοκαλάς. Για να μη πελαγώσει όμως κανείς μεσ΄ στο Αιγαίο, και από κύματα, και από ονόματα, διευκρινίζεται ότι τελικά είναι δύο είδη γαλέου, ο δροσίτης γαλέος και ο δροσίτης ο δοντάς. Δηλαδή δροσίτης φαφούτης και δροσίτης με δόντια! Αναπόφευκτη σύγχυση όμως επιφέρει ο "γαλέος ο οσπρύλιος" ο οποίος δεν είναι άλλος από τον γλαυκό καρχαρία έτσι και κάνει πως ...παρουσιάζεται!

Για το κρέας του γαλέου ο πολύς λόγος είναι περιττός. Είναι ένα κρέας ασπροκόκκινο, σφιχτό και πολύ νόστιμο ειδικά όταν συνοδεύεται με σκορδαλιά, όπως στο μπακαλιάρο που όμως ο γαλέος είναι ποιο βαρύς. Πολλοί το προτιμούν από άλλα ψάρια για την νοστιμιά και άλλοι γιατί είναι φθηνός. Και πολύ καλά κάνουν γιατί είναι πράγματι καθαρό και καλό ψάρι, φθάνει όμως να είναι γαλέος, δηλαδή φαφούτης!

Οι ψαράδες θεωρούν τον γαλέο και κλέφτη μανιώδη, τύφλα να ΄χουν οι πορτοφολάδες. Επειδή ο καημένος είναι φαφούτης τρέχει πίσω από τις τράτες την ώρα που ανεβάζουν τα δίχτυα και καθώς είναι πεινασμένος ορμάει τα σχίζει και ακολουθεί ...φυσική συνέπεια...ο αφανισμός των αιχμαλώτων, προκειμένου κάτι να επιδείξει, ως συγγενής του αρχιμαφιόζου θείου του, του καρχαρία.

Σημειώνεται πάντως ότι απ΄ το κρέας του γαλέου δεν πετιέται τίποτα, κόκαλα έχει ελάχιστα, εκτός από το δέρμα του. Στην αγορά πουλιέται γδαρμένος. Εκείνο που δε κάνουν όμως οι ψαράδες είναι ν΄ αφαιρούν τη "ψαριά" όπως τη λένε, δηλαδή το μαύρο πηχτό αίμα που υπάρχει στο πίσω μέρος της κοιλιάς του, που αν μαγειρευτεί μαζί μειώνει πολύ τη νοστιμιά του.