.
Ο Ίταμος (επιστημονική ονομασία: Taxus baccata ελλ. Τάξος η ραγοφόρος[1], Τάξος ο ραγώδης[2]) είναι ένα κωνοφόρο που φύεται στη δυτική, κεντρική και νότια Ευρώπη, τη βορειοδυτική Αφρική, το βόρειο Ιράν και τη νοτιοδυτική Ασία.[3]) Συναντάται αυτοφυές στη χώρα μας, σε μεγάλο υψόμετρο, συνήθως σε δάσος ελάτης ή οξυάς.
Περιγραφή - Μορφολογία
Πρόκειται για αειθαλές δέντρο μικρού έως μεσαίου μεγέθους, με ύψος που συνήθως φθάνει τα 10-20m (σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φθάσει τα 28m) και διάμετρο κορμού που φθάνει έως τα 2m (σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φθάσει τα 4m). Ο κορμός είναι χρώματος καφέ, λεπτός, φολιδωτός. Τα φύλλα του είναι λογχοειδή, μακρόστενα, επίπεδα, σκούρου πράσινου χρώματος με μήκος που φθάνει τα 4 εκατοστά, εξαιρετικά τοξικά[3][4], και φύονται σπειροειδώς του βλαστού. Ωστόσο, οι βάσεις των φύλλων περιστρέφονται με τέτοιο τρόπο ώστε τα φύλλα να σχηματίζουν δύο σειρές εκατέρωθεν του βλαστού. Το ξύλο του είναι καστανοκόκκινο, σκληρό και ανθεκτικό.
Κλάδος και επίσπερμο ίταμου (λεπτομέρεια)
Κάθε κώνος περιέχει ένα μόνο επίσπερμο (αγγλ. aril), μήκος 4-7 χιλιοστών που περιβάλλεται μερικώς από κυπελλοειδές, σαρκώδες περίβλημα με ζωηρό κόκκινο χρώμα σχηματίζοντας ένα είδος ψευδοκαρπού που μοιάζει με ρόγα. Το επίσπερμο είναι εξαιρετικά τοξικό και μπορεί να προκαλέσει το θάνατο στον άνθρωπο και σε κάποια ζώα, αλλά και να χρησιμοποιηθεί σαν συστατικό φαρμάκων. Το περικάρπιο δεν είναι τοξικό, έχει ζελατινώδη υφή και πολύ γλυκιά γεύση. Το επίσπερμο, παρότι πικρό και τοξικό, είναι εδώδιμος από ορισμένα πτηνά[5][6], φυσικά, μαζί με το περικάρπιο. Ωστόσο, το επίσπερμο δεν μεταβολίζεται και αποβάλλεται από το πεπτικό σύστημα των πτηνών, ανέπαφος, συμβάλλοντας έτσι στον πολλαπλασιασμό του φυτού. Οι αρσενικού κώνοι είναι σφαιροειδείς, διαμέτρου 3-6 χιλιοστών. Ωριμάζουν και αποβάλλουν τη γύρη τους τους πρώτους μήνες της άνοιξης. Ο ίταμος είναι συνήθως δίοικο φυτό, αλλά κατά περιπτώσεις μπορεί να διαφέρει και να είναι μόνοικο ή να αλλάζει φύλο με τα χρόνια.[3][4][7]
Ανάπτυξη - Ηλικία
Είναι δέντρο που μεγαλώνει αργά και ζει πάρα πολλά χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, η μέγιστη παρατηρηθείσα διάμετρος του κορμού (4m), εκτιμάται πως απαιτεί 2000 έτη ανάπτυξης. Ενδεχομένως πρόκειται για το πλέον μακρόβιο δένδρο της Ευρώπης. Η μακροβιότητά του εξασφαλίζεται μερικώς από τη μοναδική ιδιότητα του Ίταμου να ραγίζει λόγω του υπερβολικού βάρους της ανάπτυξης του κορμού του, δίχως όμως να προσβάλλεται από ασθένειες στις ρωγμές όπως όλα σχεδόν τα υπόλοιπα δένδρα (ενδεχομένως λόγω τοξικότητας του κορμού του).
Τοξικότητα
Σχεδόν όλα τα μέρη του φυτού είναι τοξικά, εκτός από το περικάρπιο. Η κύρια τοξίνη είναι το αλκαλοειδές ταξάνη. Τα άλογα παρουσιάζουν τη μικρότερη ανεκτικότητα στην τοξίνη, ενώ τα βοοειδή και οι χοίροι είναι ελαφρώς πιο ανεκτικά στην τοξική ουσία.[8] Τα συμπτώματα της προσβολής είναι κρυάδες, δύσπνοια, μυικοί σπασμοί, παροξυσμοί, καταρρεύσεις και τελικά καρδιακή ανεπάρκεια. Ωστόσο, ο θάνατος μπορεί να επέρθει τόσο σύντομα που τα συμπτώματα δεν είναι συχνά ορατά.[9] Η θανατηφόρα δηλητηρίαση στον άνθρωπο είναι σπάνια και συμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις κατάποσης μεγάλης ποσότητας τοξικών μερών του φυτού.[10]
Παραδόσεις και χρήσεις του ίταμου
Μυθολογία
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο ίταμος ήταν αφιερωμένος στις Ερινύες, οι οποίες τιμωρούσαν τους ανθρώπους με τη χρήση του δηλητηρίου του. Η θεά Άρτεμις χρησιμοποιούσε βέλη ποτισμένα σε δηλητήριο ίταμου. Με εντολή της μητέρας της Λητούς σκότωσε με αυτά τα βέλη τα παιδιά της Νιόβης, η οποία καυχιόταν για την πολυτεκνία της.[11]
Θρησκεία
Ο ίταμος απαντάται συχνά στους αυλόγυρους εκκλησιών της Μεγ. Βρετανίας και της Γαλλίας (ειδικά στην περιοχή της Νορμανδίας). Στην Ισπανία, και ειδικότερα στην περιοχή Αστούρια έχει έντονο θρησκευτικό συμβολισμό και απαντάται συχνά σε νεκροταφεία, εκκλησίες και τις κεντρικές πλατείες των χωριών.
Φαρμακολογία
Η πρώτη χρήση του φυτού εντοπίζεται το 1021 ως καρδιακό φάρμακο.[12] Στη σύγχρονη εποχή, εκχύλισμα των φύλλων του φυτού χρησιμοποιείται στα αντικαρκινικά φάρμακα.[13] Στα κεντρικά Ιμαλάια, το φυτό χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των καρκίνων του μαστού και των ωοθηκών.[14]
Τόξα
Η χρήση του ξύλου του ίταμου στη Μεγ. Βρετανία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην κατασκευή των χαρακτηριστικών μεγάλων μεσαιωνικών τόξων των στρατευμάτων της περιοχής, αλλά και της υπόλοιπης μεσαιωνικής ευρώπης.[15]
Αρχιτεκτονική τοπίου
Πολλά είδη του γένους Taxus χρησιμοποιούνται ευρέως στην αρχιτεκτονική τοπίου λόγω του αειθαλούς και όμορφου φυλλωματός τους. Η αργή ανάπτυξη των δένδρων τα καθιστά ιδανικά καλλωπιστικά είδη, καθώς χρειάζονται λίγες μορφολογικές παρεμβάσεις και κλάδεμα το πολύ μία φορά ετησίως.
Παραπομπές
↑ http://www.botany.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8:taxus-bacatta&catid=3:taxus&Itemid=27
↑ http://www.tela-botanica.org/eflore/BDNFF/4.02/nn/67146/vernaculaire
↑ 3,0 3,1 3,2 Rushforth, K. (1999). Trees of Britain and Europe. Collins ISBN 0-00-220013-9.
↑ 4,0 4,1 Mitchell, A. F. (1972). Conifers in the British Isles. Forestry Commission Booklet 33.
↑ The Hawfinch. Wbrc.org.uk. Ανακτήθηκε στις 2010-07-22.
↑ http://www.bto.org/gbw/PDFs/FocusOn/Focus_GRETI.pdf
↑ Dallimore, W., & Jackson, A. B. (1966). A Handbook of Coniferae and Ginkgoaceae 4th ed. Arnold.
↑ Tiwary, A. K., Puschner, B., Kinde, H., & Tor, E. R. (2005). Diagnosis of Taxus (Yew) poisoning in a horse. J. Vet. Diagn. Invest. 17: 252–255.
↑ Taxus baccata, yew - THE POISON GARDEN website. Thepoisongarden.co.uk. Ανακτήθηκε στις 2010-07-22.
↑ Yews - Frequently Asked Questions. Ancient-yew.org. Ανακτήθηκε στις 2010-07-22.
↑ Έλμουτ Μπάουμαν (1982 αρχική έκδοση, δεύτερη έκδοση 1999). Η ελληνική χλωρίδα στο μύθο, στην τέχνη, στην λογοτεχνία. Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης. σελ. 50-51.
↑ Yalcin Tekol (2007), "The medieval physician Avicenna used an herbal calcium channel blocker, Taxus baccata L.", Phytotherapy Research 21 (7): 701-2.
↑ National Non-Food Crops Centre, "Yew". Retrieved on 2009-04-23.
↑ Asia Medicinal Plants Database
↑ Yew: A History. Hageneder F. Sutton Publishing, 2007. ISBN 978-0-7509-4597-4.
Βιβλιογραφία
Chetan, A. and Brueton, D. (1994) The Sacred Yew, London: Arkana, ISBN 0-14-019476-2
Conifer Specialist Group (1998) Taxus baccata, In: IUCN 2006/UCN Red List of Threatened Species, WWW page (Accessed 3 February 2007)
Hartzell, H. (1991) The yew tree: a thousand whispers: biography of a species, Eugene: Hulogosi, ISBN 0-938493-14-0
Simón, F. M. (2005) Religion and Religious Practices of the Ancient Celts of the Iberian Peninsula, e-Keltoi, v. 6, p. 287-345, ISSN 1540-4889 online
Εξωτερικοί σύνδεσμοι v
English Yew Hedging
Notes on the Yew Druid Network
www.collect-if.net In France Switzerland and Belgium are yew leaves collected for pharmaceutical use.
Images and location details of ancient yews
Scientific Library
Retrieved from "http://el.wikipedia.org/"
All text is available under the terms of the GNU Free Documentation License
